De enige optie die overbleef......

In februari van dit jaar is zowel in Somalië als in delen van Pakistan onder dreiging van geweld strenge shari’a wetgeving geïntroduceerd. Hoewel een geweldadige Jihad tegen het Westen weinig vorm lijkt te krijgen is de strijd in de Islamitische wereld heviger dan ooit. Sinds de eerste overwinningen van de Islam in de 8ste en 9de eeuw A.D. is de verbreiding van de godsdienst niet meer zo succesvol geweest als in de laatste decennia. Waar het in die eerste jaren van de Islam vooral ging om een territoriale expansie, wordt nu stelselmatig gestreden om het Islamitisch recht in te voeren in landen waar Moslims wonen. Ook al vragen die Moslims hier zelf niet om.

Zo ook in Somalië heeft de zittende regering onlangs besloten de shari’a volledig in te voeren. Niet op basis van een democratisch proces maar door de voortdurende dreiging van een groep radicale opstandelingen, die eisten dat de Somalische bevolking volledig aan het islamitische recht onderworpen zou worden. Het invoeren van de shari'a was, zoals de minister van informatie zei: "de enige optie die overbleef".

Dat Somalië al lang niet meer het meest democratische land was kon men uit de naam van de oost Afrikaanse staat opmaken. Waar het land tot 1991 de ‘Somalische Democratische Republiek’ heette, achtte men de tussenvoeging ' democratisch' vanaf dat moment niet meer nodig. De eerste stap naar een meer Islamitische staat was gezet. Sindsdien is het land het toneel geweest van gruwelijke slachtpartijen, clanoorlogen en religieus geweld, zowel tussen strijdende etnische groeperingen als religieuze stromingen. De gruwelijke televisiebeelden staan op onze netvliezen gebrand.

Ook in het noorden van Somalië, waar bijna de gehele bevolking Moslim is, wil het maar niet boteren. Dit terwijl de godsdienst van de vrede toch onderling voor rust en gerechtigheid had moeten zorgen. De Ittihād al-mahākim al-islāmiyya (Unie van Islamitische rechtbanken) onder leiding van Sheikh Sharif Sheikh Ahmed voerde jaren politieke en militaire strijd om Somalië onder de banier van de Islam te brengen. Toen dat voor een groot deel was gelukt en wetten die strookten met de islamitische shari'a waren ingevoerd, kwamen er nieuwe radicale groeperingen op die vonden dat de UIR niet ver genoeg ging. Groepen zoals de fundamentalistische As-Shabaab (de jeugd – naar de jeugdige leeftijd van de strijders), een afsplitsing van de UIR, voeren nu een bloedige en succesvolle strijd om Somalië volledig onder de strengste wetten van de Islam te brengen.

Hoewel As-Shabaab nog niet overal aan de macht is lijkt het uiteindelijke doel van de islamisten nu eenvoudig gerealiseerd te worden. Vorige week besloot het kabinet om aan de eisen van de rebellen te voldoen en de shari’a volledig in te voeren, om zo te voorkomen dat de jeugdige islamisten het hele land over nemen. Dit werd gezien als een handreiking, maar lijkt bijzonder veel op een onderwerping.

Een soortgelijk scenario konden we in dezelfde periode waarnemen in Pakistan. In het land waar een bittere burgeroorlog woedt tussen groepen Talibanstrijden, aan al-qa’ida gelieerde groepen en het nationale leger lijkt de door het Westen gesteunde regering steeds meer terrein te verliezen. Op steeds meer fronten wint de Taliban en wordt in de bezette gebieden de meest stringente vorm van de shari'a ingevoerd.

Vorige maand werd er door de regering een deal met de oprukkende Taliban gesloten waarbij in gebieden waar gevochten werd met radicale moslimstrijders de shari'a werd afgekondigd met als tegenprestatie het stopzetten van de gewapende strijd. De Pakistaanse regering ruilt dus vrijheid in voor Islam. Onder de shari'a rechtbanken die nu over de desbetreffende territoria zullen regeren is de macht van de nationale staat volledig verdwenen. De rechters zijn verantwoording verschuldigd aan niemand en hun persoonlijke interpretatie van het islamitische recht is nu wet.

De belangrijkste reden voor deze stap van de Pakistaanse regering is puur zelfbehoud. De talibanlegers waren tot in de Swat vallei, op slechts 100 kilometer van de hoofdstad doorgedrongen. Omdat de nationale legers niet in staat zijn weerstand te bieden tegen de troepen van de taliban is het mogelijk dat geheel Pakistan binnen onafzienbare tijd in handen valt van de radicale moslims. Dit is voor de gewone burgers van Pakistan, die helemaal geen heil zijn in de strengen wetten van de Islam een drama, maar ook voor de internationale gemeenschat een potentiële ramp. Pakistan heeft een uitgebreid nucleair arsenaal. Als dit onder de controle van de geestelijke en politieke leiders van de Taliban komt zijn de consequenties niet te overzien.

Langzaam aan grijpen radicale Moslims de macht in de islamitische wereld. Steeds meer onschuldige burgers worden onderworpen aan religieuze onderdrukking en ideologisch geweld. Wat zou er gebeurd zijn met de vrijheid van de Europeanen als de geallieerden ons niet tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog hadden bevrijd van onze bezetters? Hoe hadden onze levens er vandaag de dag uitgezien? Wat gebeurt er met de inwoners van Somalië, Pakistan, maar ook Afghanistan en Iran, als wij daar nu niet ingrijpen? Durven wij onszelf wel deze vraag te stellen en ervoor te kiezen niets te doen? Zijn wij onze eigen vrijheid dan wel waard?

Mohammed Enait staat voor zijn zaak!

De zogenaamde 'zittende advocaat' Mohammed Faizal Ali Enait is gisteren berispt door het tuchtrechtelijk college van de Orde van Advocaten omwille van zijn gedrag in de rechtbank. Enait, die orthodox Moslim is, weigerde tijdens de aanvang van de zitting op te staan voor de rechter wanneer deze de rechtbank betrad, hetgeen gebruikelijk is in de Nederlandse rechtspraktijk.

De reden dat Enait weigerde op te staan komt voort uit zijn islamitische opvatting dat opstaan voor iemand anders dan God die persoon goddelijke eigenschappen toebedeelt. Eigenlijk wil het zeggen dat Enait de machtsbasis van de rechter (lees: onze Grondwet) als zodanig niet erkent; er is maar één wet en dat is die van zijn God. In het verlengde hiervan ligt het strengislamitisch denken dat alle wetten die door mensen gemaakt ongeldig zijn. Moslims hebben geen behoefte aan menselijk recht, zij hebben immers het geopenbaarde woord van God, de Koran, en de verhalen over hun profeet Mohammed waarin alle wetten voor de mensheid zijn opgeschreven.

Dat Enait zich op deze wijze verzet tegen de tradities van Nederland is geen verrassing. Eerder kwam hij in het nieuws toen hij niet werd aangenomen als sociaal dienstverlener bij de gemeente Rotterdam, omdat hij weigerde vrouwen een hand te geven uit religieuze overwegingen. De handen van een vrouw worden volgens de islamitische kuisheidsregels beschouwd als erogene zones, het aanraken daarvan is daarom volgens Enait haram, verboden.

Gelukkig was de Commissie Gelijke Behandeling er als de kippen bij om Enait in het gelijk te stellen en het weigeren van het schudden van handen als geoorloofde geloofsexpressie te aanvaarden. Het niet de handen willen schudden moest dan wel gelden voor beide seksen en niet alleen toekomen aan de erotiserende handen van vrouwen. Enait was pragmatisch genoeg om als teken van dankbaarheid tegenover de meewerkende Commissie, vanaf dat moment dan maar helemaal geen handen meer te schudden, vrouwelijke noch mannelijke. Geen regel van God, wel van een menselijke commissie, maar dat onderscheid was voor Enait kennelijk niet altijd even belangrijk.

Dus als Enait op basis van religieuze normen kan uitleggen dat hij helemaal geen handen mag schudden, dan is het weigeren voor de Commissie acceptabel. Voor Einat is dit geen probleem. Het ongelovige college voegt dus zo wat toe aan het islamitisch denken van Enait. Een novum, lijkt me!

Ook is het betreurenswaardig te moeten constateren dat de Commissie kennelijk weinig onderzoek heeft gedaan naar de grond van de claim van Enait. Dat handen schudden haram is volgens de islamitische wet is geenszins algemeen geaccepteerd onder Moslims. Sterker nog in de Koran is er niets over te vinden en de belangrijkste juridische grondleggers van de Islam doen er geen duidelijke uitspraken over in hun gezaghebbende werken. Eigenlijk moet Enait met obscure teksten op de proppen komen om zijn bewering te kunnen staven. Ik ben benieuwd in hoeverre het College navraag heeft gedaan, en bij wie? Welke 'experts' zijn bevraagd? Waren dit Moslims? Van welke islamitische rechtsscholen?

Overigens is de redenering die Enait zelf volgt ook zwak. Hij propageert dat vrouwen negen erogene zones hebben die de man (met uitzondering van eerste lijn familie) niet mag aanraken of zelfs maar mag zien. Enait volgt dan ook de Salafistische stroming die ook de volledige besluiering van vrouwen voorstaat. Die verplichting tot besluiering dient om het fysieke en visuele contact met de beruchte negen zones onmogelijk te maken. Wat in Nederland minder bekend is, is het feit dat een burqa slechts een deel van het bedekkingsplaatje is. Ook de handen moeten volledig bedekt zijn. Dit hoort dan te gebeuren door het dragen van handschoenen. Zelfs het 'zien' van een vrouwenhand is voor een Moslimman blijkbaar al te riskant volgens de ideeën van Enait; bedekken dus!

Als Enait dus echt resoluut zou zijn en zijn religieuze waarden verdedigd wil zien, zou hij de Commissie Gelijke behandeling moeten vragen of alle vrouwen die bij hem in de buurt komen, verplicht gesteld worden onmiddellijk handschoenen aan te trekken. Een eenvoudige dienaar van God kan het immers niet riskeren verleid te worden door de vleselijke lusten van de Satan bij elk contact met een vrouwelijk persoon.

Hoewel Enait voor zijn respectloze omgang met de mores van de advocatuur slechts de lichtste straf toebedeeld kreeg, de waarschuwing, geeft het vonnis van het tuchtcollege wel een signaal af: de gedragsregels gelden voor iedereen. Dus ook voor Moslims. Enait heeft al aangegeven in de toekomst niet te willen gaan staan voor de rechter. Laten we hopen dat de Orde en het tuchtcollege voet bij stuk houden en de recalcitrante jurist bij herhaling zullen schorsen of zelfs royeren. Godsdienst heeft geen plaats in de rechtzaal. Als Enait zijn godsdienst niet uit de rechtbank kan houden, laten we dan Enait uit de rechtbank houden.